کد مطلب:36145 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:107

(و اعلم انك انما خلقت للاخره لا للدنیا و للفناء لا للبقاء و للموت لا للحیاه)

«و بدان كه تو برای آخر آفریده شده ای نه برای دنیا و برای فنا و نیستی، نه برای بقاء، و برای مرگ نه برای حیات و زندگی»

طبع انسانی و هواهای او غلط اندازی می كند و امور را بر خلاف حقیقت جلوه می دهد از جمله، در اثر علاقه ی به مادیات تصور می كند ه برای دنیا آفریده شده نه آخرت، و تصور میكند كه برای بقاء آفریده شده نه فنا و نیستی و فكر می كند برای زندگی، آفریده شده نه مرگ و امام بزرگوار انسان را به خطا و اشتباه بزرگش در هر سه مورد تنبه می دهد. كه غرض از آفرینش انسان آخرت است نه دنیا و بشر برای فنا آفریده شده نه برای بقاء و آمده است كه با بالمآل بمیرد نه اینكه برای همیشه زنده و جاوید باشد.

[صفحه 178]

حقیقت این است كه ما هنوز این را ندانسته ایم كه برای آخرت خلقت شده ایم و هدف از آفرینش ما آخرت است نه دنیا زیرا كسیكه بداند برای جهان آخرت آفریده شده بیشتر دلبستگی خود را مصروف آن جهان میكند و آن را مركز اصلی خود می داند و تلاش و حد برای آنجا خواهد نمود.

و نیز هنوز درست برای ما جا نیفتاده كه این تن ما برای فنا و نیستی آفریده شده است نه برای بقاء و جاودانگی و از این رو همه ی اقدامات و فعالیتهای خود را در راه رفاه و آسایش تن می كنیم گوئی كه برای ابد باقی و بر قراریم.

و همچنین گویا هنوز در جان ما نفوذ نكرده كه ما برای مردن آفریده شده و به تعبیر دیگر پایان كار ما مرگ است و برای حیات و زندگی دائم و همیشگی بدینجا نیامدیم نحوه ی كار و طرز اندیشه و بر خورد ما با حیات مادی، گواهی می دهد كه اعتقاد ما این است كه برای بقا خلقت شده ایم و این حیات حیات عاریت نیست و هرگز از دست نخواهد رفت باید این طرز برخورد و اندیشه كنار رود و مواجهه ی ما با این حیات، مواجهه ی كسی باشد كه در منزل چند روزه فرود آمده باشد.

صفحه 178.